“Τραγωδία στον ΒΟΑΚ. Λεωφορείο συγκρούστηκε με διερχόμενο από την αντίθετη κατεύθυνση όχημα, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους οι πενήντα επιβαίνοντες, ο οδηγός, ο εισπράκτορας και οι πέντε επιβάτες του αυτοκινήτου. Χάθηκαν 57 συνολικά άτομα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα…”
Θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός άρθρου για πολύνεκρο τροχαίο στο ΒΟΑΚ, όμοιου σε αριθμό νεκρών όπως στα Τέμπη! Εφιάλτης!
Το λεωφορείο και το αυτοκίνητο μετατρέπονται σε μία κόλαση από λαμαρίνες… Όλοι νεκροί! Κανείς ζωντανός!
Μια ζαριά η ζωή και ο θάνατος στον δρόμο της Κρήτης… ο Θεός να τον κάνει!
Οι νεκροί φωνάζουν με την σιωπή και οι μάνες τους πενθούν όλα αυτά τα χρόνια… Όχι οι 57, αλλά οι 557, οι 857, οι 1.057 των οποίων η ζωή σταμάτησε σε ένα φρενάρισμα.
Και τότε σε ποιον θα… χρεώσουμε την ευθύνη; Στον οδηγό του λεωφορείου; Στον οδηγό του απέναντι αυτοκινήτου; Στο σκοτάδι του ΒΟΑΚ; Στα αιγοπρόβατα που βγήκαν στο δρόμο;
Σίγουρα θα βρούμε τον “φταίχτη”, αλλά “δεν θα φταίμε εμείς”, θα σου πουν κάποιοι, που από την εποχή της χούντας έχουν να ασχοληθούν με την “καρμανιόλα” της Κρήτης. Γιατί από τότε είναι ο δρόμος που έχουμε!
Αλλά όπως σε όλες τις περιπτώσεις της… κακιάς (χ)ώρας… οι νεκροί είναι απλά ένας αριθμός, μία στατιστική! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο… Τριήμερο εθνικό πένθος… Και η ζωή συνεχίζεται!
Παντελής Γιαΐτσης
Δημοσιογράφος (ακόμα…)