…γράφει η Χαρίκλεια Ντερμανάκη
Είμαι σίγουρη, ότι ο Δημοτικός Κήπος,θα είναι ένα όμορφο μέρος ψυχαγωγίας μετά την ανάπλασή του.
Ένα όμορφο, νέο πάρκο!Πάλι θα παίζουν παιδάκια μέσα,πάλι θα συναντιούνται ζευγαράκια, πάλι θα δίνουν ραντεβού φίλοι για καφέ.
Ουσιαστικά δηλαδή,θα εξυπηρετεί τις ίδιες ανάγκες που εξυπηρετούσε ως τώρα.
Ενα μόνο θα λείπει.Οι Μνήμες.Οι Μνήμες,που σαν απρόσκλητοι, αλλά καλοί φίλοι, ξετρυπώνουν από το κεφαλάκι,όσων γνώρισαν αυτό το Μνημείο της πόλης μας, με την μέχρι τώρα μορφή του.
Ή μάλλον, με την μέχρι πρόσφατα ψυχή του.Γιατί ο Δημοτικός Κήπος, ο Μπαξές,όπως τον ανέφερε ο εμπνευστής του Ρεούφ Πασάς το 1870, είχε ψυχή!
Την ψυχή των δέντρων που κόπηκαν, των κρι-κρι, των παγωνιών που απομακρύνθηκαν, είχε και φωνή και ήχους ζωής, από τα γέλια των μικρών που τα τάιζαν, τους τουρίστες που τα φωτογράφιζαν, τις μοναχικές γιαγιάδες που τους μιλούσαν…
Την ψυχή των εκατοντάδων ,για να μην πω χιλιάδων φωτογραφιών, που υπάρχουν στα παλιά άλμπουμ όλων των Χανιωτών της ηλικίας μου. Με τον παππού και τη γιαγιά, στο γεφυράκι στις πάπιες!
Μισό κουλούρι εμείς, το άλλο μισό η Μάρω, έτσι την φωνάζαμε την πιο στρουμπουλή.Εκείνα τα δέντρα, τι φιλιά παθιασμένα είχαν δει, πόσα κοριτσίστικα κορμιά κρύφτηκαν πίσω τους, να μην τα δει η θεία με το θείο που περνούσαν και καταλάβουν οτι η ανηψιά είχε κάνει κοπάνα…(Τη δικαιολογία για την επικινδυνότητα των αιωνόβιων δέντρων, δε μπορώ να τη δεχτώ,πολύ απλά,γιατί όποιος ψάχνει για επικίνδυνα δέντρα, καλό θα ήταν ,να περπατήσει τα πεζοδρόμια των συνοικιών μας, να δει αυτά τα άθλια αλλεργιογόνα δέντρα,που έχουν σηκώσει τις πλάκες γύρω τους αχρηστεύοντάς τις αφενός κι αφετέρου να βρει τους δεκάδες που έχουν τσακίσει τα πόδια τους πέφτοντας στις αιχμηρές τους άκρες.)
Όμορφος θα είναι λοιπόν ο νέος Κήπος…Όπως όμορφη θα ήταν κι η Δημοτική Αγορά, αν στη θέση της υψωνόταν ένα καινούργιο μεταμοντέρνο κτίριο, μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε τα ψώνια μας.Μα η ψυχή, θα έλλειπε! Γιατί τα Χανιά, δεν είναι η Ορεστιάδα,μια πανέμορφη πόλη, η νεότερη της Ελλάδας, ιδρυθείσα μόλις το 1923.
Στα Χανιά, όπου κι αν σταθείς, θα ακούσεις καρδιές του παρελθόντος να χτυπάνε δυνατά και να γίνονται ζωοδόχες και ζωοφόρες, για τη σημερινή πόλη,αλλά και και την πόλη του μέλλοντος.Τα Χανιά, είναι γυμνά χωρίς την Ιστορία τους, αλλά και χωρίς τις μνήμες των ανθρώπων που την έζησαν.Την έζησαν, τη διδάχτηκαν, την μετέφεραν εν είδει παραμυθιού σε μας τους μεσήλικες κι εμείς στα παιδιά μας.