Γεια σου κ.Μανούσο. Τι κάνεις σήμερα; Τι καλό τρως;
Χαμογελά και σε κοιτά στα μάτια, γιατί τα δικά του κοιτάς κι εσύ. Δεν κοιτάς πιο κάτω για να μην τον κάνεις να αισθανθεί άσχημα. Του ‘χουν ακρωτηριάσει το αριστερό πόδι… για να ζήσει…
Ιστορίες καθημερινής «τρέλας» στα δωμάτια του νοσοκομείου. Με τους γιατρούς να αγωνίζονται, τιμώντας τον Ιπποκράτειο όρκο τους και τους λιγοστούς νοσηλευτές να «τρέχουν» για να προλάβουν όλους τους ασθενείς.
Καρκινοπαθείς στο τελευταίο στάδιο, άνθρωποι «φυτά» από βαριά εγκεφαλικά ή άλλες νευρολογικές ασθένειες, καρδιολογικοί ασθενείς με πολύ υψηλά ποσοστά ανεπάρκειας, δυνατά εμφράγματα και αιμοκαθαρτικοί όλων των ηλικιών που δεν ξέρουν αν η καρδούλα τους θα αντέξει την επόμενη φορά που θα μπουν στο μηχάνημα…
«Γέφυρα ζωής» η αιμοκάθαρση για τους νέους, «σταύρωση» για τους ηλικιωμένους.
Συνοδοί ασθενών, αισιόδοξοι και καλόκαρδοι και άλλοι βλοσυροί και κακόψυχοι.
Μοιράζονται όλοι δωμάτιο και μπάνιο.
Προσωρινοί συγκάτοικοι που ο καθένας διαχειρίζεται με το δικό του τρόπο το πρόβλημα του ασθενή που συνοδεύει. Με αμοιβαίο σεβασμό και δοτικότητα περνούν ανθρώπινα εκεί οι μέρες. Λίγες ή πολλές ανάλογα την περίσταση. Κάποιοι επιστρέφουν σπίτι τους, άλλοι μπαινοβγαίνουν στο «spa resort» των Μουρνιών και μερικοί από αυτούς «μετακομίζουν» για πάντα σε άλλες γειτονιές πιο ψηλά…
Εκεί στο «spa» γνώρισα τον κ. Λεωνίδα. Έναν αρχοντάνθρωπο, έναν λεβεντόγερο, που όταν μιλά χαμογελάνε τα μάτια του. Με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας και χρόνια «σταύρωση». Με μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια δίπλα του που τον στηρίζει και τον βοηθά να συνεχίσει.
- Θα ‘ρθεις να πιούμε την κρασιά, μου λέει, όταν βγω.
- Χωρίς μεζέ δεν έρχομαι, του απαντώ και «χαμογελούν» τα μάτια του.
Συνάντησα και την κ. Αγνή που μετά από τις πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις που’ χε κάνει δεν ήξερε τι της ξημέρωνε και χτυπούσε και εικοσάρια πίεση. Πεταγόταν από το κρεβάτι της όμως να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη στο δωμάτιο. Με μεγάλη οικογένεια και αυτή που την νοιαζόταν. «Τατουάζ» είχε χτυπήσει το χαμόγελο στα χείλη της.
- Θα ‘ρθεις στο χωριό να με δεις, μου ‘πε, και θα σφάξω τον καλό τον κόκορα.
- Θα ‘ρθω, της απάντησα, θα ‘ρθω…
Λεωνίδας και Αγνή… Κίσσαμος και Αποκόρωνας.
Οι δυο αυτοί αισιόδοξοι υπερήλικες που δίνουν καθημερινά αγώνα για να ζήσουν ας είναι το πρότυπο όλων αυτών των «τοξικών παρτάκηδων» που μας περιτριγυρίζουν, δηλητηριάζοντας τον αέρα μας με μεγάλες δόσεις γκρίνιας, κάνοντας την τρίχα… τριχιά!
- Δεν μου κάνει το φουστάνι
- Χάλασε το αυτοκίνητο
- Έχω λίγο πυρετό
- Κακαρίζει ο κόκορας του γείτονα τη νύχτα
- Δεν δουλεύει καλά η καινούργια φριτέζα
ΟΞΩ ΛΕΜΕ, ΟΞΩ. ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ…
Τα περιστέρια στα μπαλκόνια του νοσοκομείου στήνουν τώρα τις φωλιές τους.
Το ένα κουβαλά κλαράκια και το άλλο, το θηλυκό, χτίζει.
Κάτι «τοξικά» βρωμόπουλα πάνε τις νύχτες και χαλούν τη φωλιά.
Το πρωί, δωσ’ του τα περιστέρια να ξαναχτίζουνε.
Η φωλιά ετοιμάστηκε!
Κατέβηκαν και τ’ αβγά και μία τα «πυρώνει» το ένα, μία το άλλο.
Για να βγουν τα «μικρά» και να τα μεγαλώσουν…
Να τα βγάλουν από μέσα, σιγά – σιγά έξω για να πετάξουν ψηλά στη ζωή που είναι ωραία…
*η Μαρία Μανταδάκη είναι δημοσιογράφος,
μέλος της ΕΣΗΕΠΗΝ
και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ)