Την ώρα που ο 42χρονος έδινε τη δική του μάχη στη ΜΕΘ covid-19 του Νοσοκομείου Χανίων και κέρδιζε τη ζωή του με αντίπαλο τον κοροναϊό, η μοίρα έμελλε να του παίξει τραγικό παιχνίδι.
Με λίγες ημέρες διαφορά, στην πατρίδα του τα Τρίκαλα έχανε τον πατέρα και τον θείο του, οι οποίοι νοσηλεύονταν και οι δύο σε κρίσιμη κατάσταση, χτυπημένοι και αυτοί απο την πανδημία, χωρίς να έχουν καν υποκείμενα νοσήματα.
Τα μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλά, με χαρακτηριστικότερα αυτό του 42χρονου… Τον πατέρα μου λίγες φορές τον θυμάμαι να κλαίει. Τις περισσότερες φορές που το έκανε μπροστά μου ήταν όταν ερχόσουν Ελλάδα κι έφτανε η στιγμή της επιστροφής στη Σουηδία. Ίσως λοιπόν να μην είναι τυχαίο που θα σμίξεις λίγες μέρες μετά μαζί του. Καλό ταξίδι αγαπημένε μου …….. Η καλοσύνη σου και η αγαθή ψυχή σου θα είναι πάντα οδηγός μου…
Σε μήνυμα συγγενικού προσώπου του 42χρονου αναφέρεται… Πόσες οικογενειακές τραγωδίες.. Κι υπάρχουν ακόμα οι ανεγκέφαλοι.. Ας μην χρειαστεί να χτυπήσει ο ιός την πόρτα τους για να συνέλθουν… Συλλυπητήρια, στην οικογένεια του κουμπαρουλη μου, του μαχητή της καρδιάς μας που τα κατάφερε, που εχει δρομο ακομα μπροστά του αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ο σύμμαχός του, που όσο γράφουμε αυτές τις γραμμές, εκτός από τον πατερα του, έχασε και τον θείο του… Πόση θλίψη να χωρέσει! Πόσο πονο να αντέξει ο άνθρωπος;Φτάνουν πια τα πολεμικα ανακοινωθεντα των γιατρων…
Άλλο συγγνεικό πρόσωπο του 42χρονου γράφει, λίγες ώρες πριν καταλήξει και ο θείος της… Ο κορωνοϊός υπάρχει. Και δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να κολλήσουν παιδιά, νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Με ή χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Όπως ο αδερφός μου, νέος και υγιής. Όπως ο πατέρας μου κι ο αδερφός του, γύρω στα 70, υγιείς και υπερδραστήριοι. Με ήπια συμπτώματα αρχικά, που στη συνέχεια επιδεινώθηκαν και κατέληξαν διασωληνωμένοι και οι τρεις. Ο αδερφός μου τα κατάφερε, βγήκε νικητής και είναι στη φάση της αποκατάστασης. Ο πατέρας μου πάλεψε, αλλά δυστυχώς υπέκυψε. Ο θείος μου χαροπαλεύει ακόμη. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου για τους γιατρούς, αυτούς τους μικρούς θεούς, που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν όλους τους ασθενείς, που κλαίνε όταν διασωληνώνουν ανθρώπους, ιδίως νέους, που κλαίνε από χαρά, όταν τους αποσωληνώνουν, που φτάνουν σε απόγνωση, που πληρώνουν ακόμη και με τη ζωή τους την αυτοθυσία τους -ναι, πολλές φορές είναι αυτοθυσία. Επειδή το σύστημα υγείας καταρρέει, επειδή οι αρνητικές πρωτιές μας είναι γεγονός, επειδή η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι ΤΡΑΓΙΚΗ , επειδή οι ελλείψεις είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ, επειδή οι πολιτικές ευθύνες είναι ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ας παίρνουμε τουλάχιστον τις απαραίτητες προφυλάξεις για μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Κι εσείς οι αρνητές του ιού, εσείς που διακωμωδείτε σε βιντεάκια τη “δήθεν πανδημία”, που δε φοράτε μάσκα, σεβαστείτε εμάς που μετράμε απώλειες και προφυλάξτε εμάς, αφού θεωρείτε ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύετε. Αφού δεν πιστεύετε, τέλος, στον ιό ή την επικινδυνότητα της κατάστασης, γιατί δεν πάτε εθελοντικά σε κάποιο νοσοκομείο να βοηθήσετε;