…γράφει η Αντιγόνη Σιδηροπούλου
…βίντεο από την ομάδα UpStories με αδημοσίευτο υλικό
Ήταν 6 παρά εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας της 23ης Ιουλίου 2018 όταν ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ έφτασε έξω από την πόρτα μας… ΟΤΑΝ Η ΦΩΤΙΑ είχε φτάσει ΣΤΟ ΜΑΤΙ και σάρωνε τα πάντα με κατεύθυνση προς την θάλασσα… την είδα όταν είχε φτάσει πιά απέναντι μας…. ήταν αθόρυβη , ύπουλη, ταχύτατη όπως και ο άνεμος εκείνης της ημέρας…
Βούτηξα τον Γιάννη και μια πετσέτα ενστικτωδώς και έτρεξα να φύγω με το αυτοκίνητο… Μποτιλιάρισμα έξω από το σπίτι, τα αυτοκίνητα σταματημένα, όλοι προσπαθούσαν να φύγουν για να σωθούν…. Που να πάνε, Θεέ μου, αφού δεν προχωρούσε τίποτα και η φωτιά ήταν μπροστά μας;;;; Ήλπιζαν… ελπίζαμε …
Ούτε ένα πυροσβεστικό…. τίποτα… για εναέρια ούτε λόγος….
Ευτυχώς δεν μπήκα στο αυτοκίνητο να το επιχειρήσω προς όποια κατεύθυνση, ενστικτωδώς και αυτό…
«Στη θάλασσα…» φώναξα και κρατώντας τον Γιάννη συνέχεια σφιχτά βγήκαμε στη παραλία που για εμάς ήταν εύκολο… Δυστυχώς για κάποιους άλλους ακατόρθωτο…
Μετά όλα σκοτείνιασαν από καύτρες , καπνό και φλόγες , ο ουρανός σκοτείνιασε, ενώ ανατινάξεις ακούγονταν συνεχώς από τον δρόμο που είχε πριν λίγο δεκάδες αυτοκίνητα… ο άνεμος ήταν σαν δίνη και σήκωνε το νερό από την θάλασσα… θυμάμαι είχα βγει νωρίτερα , πριν αρχίσουν όλα, στη βεράντα, για να μαζέψω επειδή θα έφευγα για Αθήνα και κοίταζα που φυσούσε αλλιώτικα, με τόση ορμή , που σκεφτόμουν ότι όμοιο του δεν είχα ξαναδεί, σαν κάτι να επρόκειτο να γίνει…. έναν άνεμο που στροβίλιζε τα πάντα, μανιασμένο, κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξαναζήσει…
Αυτή η φωτιά ήρθε σαν από άλλο πλανήτη , όμοια της δεν υπάρχει , χωρίς αντίσταση καμία, με λύσσα να τα αφανίσει όλα…
- «Μαμά θα σωθούμε;;;»
- «Ναι Γιάννη μου θα σωθούμε, αφού είμαστε στη θάλασσα…» προσπαθώντας να δείχνω όσο πιο ψύχραιμη γινόταν…
- «ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ, Ε , ΜΑΜΑ;;;» γύρισε και μου είπε ξαφνικά…
- «ΝΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ»…
Όλη η ζωή , η οικογένεια μου, πέρασε από μπροστά μου εκείνα τα δευτερόλεπτα…
- ΠΟΣΑ παιδιά είπαν αυτή τη φράση εκείνη την ημέρα ανάμεσα σε καπνούς και λάβα;;;
- ΠΟΣΕΣ μανάδες , ΠΟΣΟΙ πατεράδες, γιαγιάδες, παππούδες , οι φίλοι μεταξύ τους;;;;
- ΠΟΣΟΙ έφυγαν αγκαλιασμένοι με τους δικούς τους ανθρώπους με την παρηγοριά ότι δεν ήταν μόνοι τους;;;
- ΠΟΣΟΙ ήταν μόνοι τους ;;;
Εμείς ήμασταν τυχεροί… σωθήκαμε.
Το βράδυ αργά μας πήρε ένα φουσκωτό , να ‘ναι καλά ο άνθρωπος , μαζί με τον γιό των αγαπημένων μου φίλων που εκείνες τις ώρες ήταν μαζί μου και μαζί με άλλους ανθρώπους και μας πήγε στη Νέα Μάκρη….
Γιατί;;; γιατί;;γιατί;;;
Γιατί μας άφησαν μόνους;;;
Γιατί δεν ήρθαν να σβήσουν τη φωτιά;;;
Γιατί δεν ειδοποίησαν κανέναν;;;;
Γιατί έστω δεν προσπάθησαν;;;
Τα θύματα δεν μετριούνται με νούμερο… είναι και αυτοί που τους έχασαν… είναι και οι εγκαυματίες…. είναι… είναι… και είναι τόσοι πολλοί…
Τόσες ψυχές έφυγαν με τον πιο άγριο θάνατο…
ΔΕΝ θα ξεχάσουμε ποτέ, ΔΕΝ θα υπάρξει συγχώρεση… όχι γιατί δεν θέλουμε , εγώ θα ήθελα να τα σβήσω από την μνήμη μου, αλλά γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!
(η κα Αντιγόνη Σιδηροπούλου είναι κάτοικος Ματιού, διασωθείσα με την οικογένειά της πριν από τέσσερα χρόνια)