Είδη πρώτης ανάγκης συγκέντρωσαν τα μέλη της εθελοντικής ομάδας “Βοήθα με να Μπορώ” στα Χανιά, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αλβανών Μεταναστών Χανίων, σε μία εκδήλωση αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό μήνυμα της ομάδας… για ακόμα μια φορά και χάρη στην πολύτιμη στήριξη και βοήθεια όλων σας αποδείξαμε πως η αγάπη όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται !!!! Νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους έγιναν αρωγοί αυτής της προσπάθειας της ομάδας μας για τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη !!! Πιο συγκεκριμένα θελουμε να ευχαριστήσουμε την ομάδα AΟΒΚ Πέργαμος για την συνεχή τους στήριξη στην ομάδα τον Shoqata e Emigranteve Shqiptare ne Hania Σύλλογο Αλβανών Μεταναστών Χανίων για την πολύ όμορφη και εξαιρετική συνεργασία που είχαμε…
Πλέον αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει και έχουν γίνει κομμάτι του τόπου μας , έχουν τις οικογένειες τους εδώ , τα σπίτια τους τις επιχειρήσεις τους θεωρούμε ότι δεν είναι πλέον μετανάστες αλλά δικοί μας άνθρωποι !!! Η βοήθεια τους σήμερα ήταν απερίγραπτη και μας άφησαν όλους άφωνους με την αλληλεγγύη και το πνεύμα του εθελοντισμού που τους διακατέχει γιατί η αλληλεγγύη και ο εθελοντισμός δεν έχουν σύνορα !!!! Τα ευχαριστώ για όλους εσας που στηρίξατε αυτή την δράση είναι λίγα αλλά είναι από την καρδιά μας !!!!
Kάποτε ένας κινέζος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:
“Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;”
Ο δάσκαλος του απάντησε: “Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες.
Έλα θα σου δείξω την Κόλαση”…
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι.
Ο καθένας είχε από ένα παράξενο κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα τους. Η πείνα και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
-“Έλα” είπε μετά ο δάσκαλος. “Τώρα θα σε πάω στον Παράδεισο”.
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι ανθρώπων και τα ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι.
-“Δεν καταλαβαίνω” είπε ο μαθητής. “Γιατί εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια και πανομοιότυπα;”
Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε:
“Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον…..”
….Αλληλεγγύη λοιπόν είναι το μυστικό!!! Ο ένας να μπορεί να βοηθήσει τον άλλον, μέσα από την δική του αδυναμία!!!!!
Διέδωσε το πνεύμα της αγάπης και της
αλληλεγγύης μπορείς καντο με αγάπη